Zacznijmy powoli. Dosyć istotną grupą czynności wykonywaną przez narciarza są wszelkiego rodzaju ruchy skrętne. Odbywają się one poprzez rotację konkretnych partii ciała nadając przy tym moment obrotowy.
Kije narciarskie – jak ich używać?
Dosyć wyraźnie widać jak bazuje na nich na przykład technika śmigiem, która polega na rotacji nóg i nart po wcześniejszym ich odciążeniu. Narciarz jadący skrętami o krótkim promieniu rozpoczyna zwykle skręt przez ustalenie kąta sterującego, jaki tworzą narty z kierunkiem dotychczasowej jazdy (rysunek może coś podpowiedzieć) Może tego dokonać na trzy sposoby: przez przesunięcie większego nacisku zakrawędziowanej narty w kierunku części dziobowej wywołując nadsterowność i przyspieszając wygięcie, albo przez odciążenie, a następnie wykonanie ruchu skrętnego nadającego moment obrotowy nartom obracając je pod odpowiedni kąt sterujący (Lemaster 2010).
Kąt sterujący można łatwiej wygenerować nadając rotację całemu ciału narciarza poprzez wcześniejsze odpowiednio wykonane wbicie kija. Zawodnik musi trafić grotem przed dziobem, tak aby kij narciarski, będąc pochylonym, nadawał siłę hamującą, która działa w przeciwnym kierunku do pędu na napiętą sztywną rękę trzymającą kij tworząc z całym ciałem dźwignię. Moment obrotowy zależy w tym wypadku od ramienia, czyli odległości od środka ciężkości oraz kąta natarcia kija, który determinuje wartość działającej siły. Powoduje obrót narciarza, dzięki któremu jego narty tworzą kąt prowadzący (Lemaster 2010). Według Grega Gurshmana (www.youcanski.com) odpowiednie wbicie kija narciarskiego pozwala przyspieszyć zmianę starego skrętu w nowy, zapobiegając nadsterowności powstającej w jego ostatniej fazie. W slalomie następuje ono zaraz po uderzeniu tyczki gardą w trakcie rozpoczynania jazdy trawersem lub inicjacji następnego skrętu. Czynność ta jest rzadko stosowana w
konkurencjach szybkich. Dodatkową korzyścią płynącą z wbicia kija jest ustabilizowanie balansu oraz nadawanie rytmu skrętom (USSA Alpine Fundamentals 2005).
Akcje rotacyjne wykorzystywane są podczas całego skrętu. Ruch skrętny nogi zewnętrznej do wewnątrz przy odciążonej drugiej wiąże się z odwróceniem tułowia w przeciwnym kierunku. Innymi słowy powstanie kontrrotacji tułowia i ramion nadaje duży moment obrotowy nogom zwiększając zakrawędziowanie i pogłębiając samoprowadzenie (Lemaster 2010).